Dzień 5. Lekcja brania.

Środkowe Niemcy. Soltau. Poniedziałek, 14 lipca, godz. 8:30

Na wysokości Soltau, w połowie drogi między Hannoverem a Hamburgiem, Hans postanawia zatrzymać się gdzieś, by zjeść śniadanie. Zjeżdżamy na pobliską stację benzynową, do której przylega całkiem wykwintna restauracja. Oczywiście nie ma mowy, abym cokolwiek w niej zamówił, dlatego najchętniej zostałbym przy samochodzie, jednak Hans nalega, bym wszedł z nim do środka.

- Na co masz ochotę? – pyta, gdy siedzimy obaj przy stole naprzeciwko siebie, zerkając na menu.

Gdyby to ode mnie zależało, aby nie nadużywać niczyjej dobroci, wziąłbym tylko kilka kromek suchego chleba, jednak pod wyraźnym naciskiem mojego towarzysza, zamawiam kawę i dwa rogaliki, on zaś, jakby nie czując się w pełni usatysfakcjonowany moim wyborem, każe kelnerce przynieść wędliny, dżem i dużo sera. Z początku jest mi niezręcznie, z drugiej jednak strony jestem też bardzo głodny i trudno mi w sposób dyskretny oszukiwać samego siebie tak, by on tego nie dostrzegł. Dlatego w pełni wdzięczności dziękuję mu za posiłek i zajadam podane pyszności.

To jednak nie jest takie proste, jak mi się zdawało. Czemu się tak zachowuję? Przecież na to po cichu liczyłem, wybierając się w drogę z niemal pustymi kieszeniami. To Bóg miał się o wszystko zatroszczyć, ja miałem tylko iść przed siebie. A teraz, gdy chce mnie nakarmić, ja stwarzam problemy. Sam już nie wiem. Widać nie łatwo jest brać, gdy w plecaku przez cały czas nosi się dumę. Będę musiał ją stamtąd szybko wyciągnąć.

Dwie godziny później stoję ze swoimi bagażami na krawężniku przy wyjeździe ze stacji benzynowej, sam jak palec, patrząc jak poczciwy Hans oddala się swoim dostawczym busem coraz bardziej i bardziej, aż w końcu znika pośród pędzących autostradą samochodów.

- Zakręcony człowiek – myślę. Ale na szczęście w tę właściwą stronę. 

Kolejne dwa kwadranse spędzam na wałęsaniu się po stacji tam i z powrotem i wypytywaniu ludzi, dokąd jadą, gdy jednak nie przynosi to żadnych rezultatów, postanawiam, że z łapaniem stopa dam sobie na razie spokój, nie mam na to teraz ani siły, ani ochoty. Najchętniej bym gdzieś usiadł i odpoczął.

Kiedy znajduję zimny, betonowy stół, rozkładam na nim swoje mapy, by sprawdzić, gdzie dokładnie jestem - jakieś dwadzieścia kilometrów przed Hamburgiem. Czas mam dobry, nie ma się co spieszyć, najważniejsze, by dziś dostać się do Danii. Korzystając z okazji, zabieram się za uzupełnienie notatek z podróży. Uzbierało się tego trochę.

Skwar leje się z nieba, nawet dłoń, w której trzymam długopis, się poci. Przypominam sobie wydarzenia ostatnich kilkunastu godzin. To niesamowite, ile może się wydarzyć w tak krótkim czasie. Jeszcze wczoraj o tej porze byłem w Czechach, kończyła się Msza Święta, a ja modliłem się o jakiś transport i nocleg. Teraz jestem tu, na północy Niemiec, w ciągu jednej nocy przejechałem niemal cały kraj, kilkaset kilometrów, nie odczuwając głodu ani pragnienia. W dodatku poznałem kilku ciekawych ludzi, że o cudownych krajobrazach nie wspomnę. A to tylko 24 godziny, doba, która w  dzienniku zajmuje raptem kilka akapitów. To naprawdę niezwykłe.