Dzień 4. Eucharystia

Północne Czechy. Uście nad Łabą. Niedziela, 13 lipca, godz. 9:27

Oni Boga w sercu nie mają. Ledwie przed chwilą minąłem wielki plac budowy w centrum miasta, a na nim dźwigi, hałaśliwe maszyny i pokrzykujący na siebie co chwila robotnicy, a tutaj, tuż za rogiem, dokładnie to samo, stawiają kolejny biurowiec.

Wszystko potrafię zrozumieć, terminy gonią, trzeba się uwijać z robotą, ale dlaczego w niedzielę? I co z protestami okolicznych mieszkańców? Czy te trzaski i dudnienie naprawdę im nie przeszkadzają? Aż nie chce się wierzyć.

Kościół udaje mi się odnaleźć po kilku minutach. Rzecz jasna tuż obok niego, naprzeciw wejścia, też coś budują, pewnie jakiś bank. Nikt tu nawet nie myśli, by zrobić sobie przerwę. „Římskokatatolický kostel Nanebevzetí Panny Marie” – głosi napis na znaku informacyjnym. „Nanebevzetí” to chyba wniebowzięcie, tak myślę. Właśnie kończy się Msza Święta i na zewnątrz wysypuje się ledwie garstka wiernych. Wyczytuję z tablicy ogłoszeń, że kolejna Eucharystia jest dopiero za godzinę. Przespaceruję się trochę po mieście przez ten czas.

Nie jest tu specjalnie ładnie, właściwie miasto jak miasto, nic szczególnego. Jedyne, co od razu mnie uderza, to jakaś dziwna jego obcość, momentami trochę niepokojąca. Skąd to się bierze? Ciekaw jestem, czy każdy, kto podróżuje po nieswoim kraju tak ma, a może tylko ze mną jest coś nie tak. Czuję, jakbym kompletnie tu nie pasował, jakby wszyscy, którzy na mnie patrzą wiedzieli, że nie jestem stąd.

Spotkanie wczoraj tych Romów nie było przypadkiem, jest ich tu naprawdę wielu, starzy, młodzi, biedni, bogaci, wygląda na to, że ta mniejszość jest tutaj dość liczna. Ciekaw jestem, jak im się tu żyje wspólnie z Czechami, czy nie dochodzi do wzajemnych zatargów i spięć.

Spacer umila mi czytanie sklepowych szyldów i witryn. Podobają mi się te wszystkie ich zdrobnienia, jak na przykład „infolinka” – jak tu się nie uśmiechnąć, widząc coś takiego? Albo napis na jednym z kontenerów na śmieci: „směsný odpad” – nie mam pojęcia, co to znaczy.

Jestem już w kościele. W środku robi on dużo większe wrażenie, niż na zewnątrz – strzeliste kolumny i sklepienie, nawet okna są strzeliste, dużo tu światła i przestrzeni, uwielbiam te neogotyckie światynie. Rozglądam się ukradkiem, nie widać tu zbyt wielu ludzi. To naprawdę przykre.

Jestem trochę podekscytowany, to w końcu moja pierwsza w życiu Msza Święta, nie tylko w obcym języku, ale i w obcym kraju. Zastanawiam się, jak się zachować i czy uda mi się to wszystko przeżyć we właściwy sposób. Obym tylko nie popełnił jakiejś gafy.

Na szczęście zabrałem z sobą książeczkę do nabożeństwa, którą dostałem na Pierwszą Komunię. W niej śledzę przebieg liturgii i w myślach powtarzam polskie zwroty. Dopiero teraz odkrywam, jak wspaniale zostało to wszystko wymyślone i teraz także zdaję sobie sprawę z tego, że w zasadzie Czesi, ale nie tylko oni, także Kenijczycy, Japończycy czy Bułgarzy powtarzają dokładnie to samo podczas Eucharystii, co Polacy, tyle że w swoim języku, to jedyna różnica. Czyż Kościół nie jest cudowny?

Podczas kazania szukam fragmentu Ewangelii, który, jak mi się zdaje, był przed chwilą odczytywany. Przypowieść o siewcy. Pewności nie mam, bo choć sporo zrozumiałem, to jednak mogło mi się tylko wydawać, że rozumiem. Szkoda, że nie sprawdziłem tego wcześniej, następnym razem będę musiał o to zadbać.

Kiedy kapłan rozdaje Ciało Pana Jezusa, niektórzy spośród wiernych biorą Je do ręki i sami Je sobie wkładają do ust. Niemal wszyscy tak robią. Dziwny obyczaj, wiele o nim słyszałem, ale po raz pierwszy w życiu się z nim osobiście spotykam. A jak im upadnie? Albo gdy będą mieć brudne ręce? Albo jak trafi się jakiś żartowniś, który wyniesie komunikant na zewnątrz i licho wie, co z nim zechce zrobić? Im dłużej o tym myślę, tym mniej mi się to podoba.

Po Mszy Świętej zostaję jeszcze na chwilę w ławce, by pomodlić się o bezpieczną podróż.