Dzień 10. Przemek i Marta

Północna Dania. Frederikshavn. Sobota, 19 lipca, godz. 22:50

Gdyby tylko tuliła się do jego ramienia, siedziała mu na kolanach lub choćby gładziła delikatnie palcami jego zarost. Nic takiego się jednak nie dzieje. On również nie szuka gorączkowo jej źrenic, nie szepcze do ucha tajemnych zaklęć i nie wychwala przy mnie jej wdzięków. A mimo to jeszcze nigdy nie widziałem tak wielkiej miłości.

To niezwykłe, jak jeden gest, jedna wymiana zdań i jedno zwyczajne z pozoru spojrzenie może kryć w sobie tyle uczucia i nade wszystko szacunku dla drugiej osoby. Pierwszy raz spotykam się z czymś podobnym, aż miło na nich popatrzeć.

Te potajemne obserwacje przerywa mi nagłe pojawienie się konduktora - ubrany w piękny kolejowy mundur, uśmiechnięty i przyjacielski niczym steward na pokładzie samolotu. Co ciekawe, w ogóle nie kontroluje naszych biletów, nawet ich nam nie zabiera, w zupełności wystarcza mu to, że trzymamy je w ręku. Tym sposobem sprawdzenie jednego wagonu zajmuje mu raptem kilka sekund.

- Nieźle, nie? Tutaj ze wszystkim tak jest. To kwestia wzajemnego zaufania - tłumaczy Przemo.

Bardzo są ciekawi moich opowieści - jak tu dotarłem, co jadłem, gdzie spałem i temu podobnych kwestii, ja zaś chciałbym się dowiedzieć, w jakich okolicznościach oni się tu znaleźli, bo jak na razie wiem tylko tyle, że są roznosicielami gazet. I tak zaspokajaniem wzajemnej ciekawości umilamy sobie dalszą podróż.

- Zapowiadają naszą stację. Zbieramy się.

Hjørring pogrążone jest we śnie. Światło przydrożnych latarń, mokre od deszczu ulice, opustoszałe chodniki i ta niebywała cisza zakłócana tylko odgłosem naszych kroków. Zupełnie jak spacer po wyludnionym mieście.

- To chyba najspokojniejszy zakątek na ziemi. Zauważyłeś na przykład, że tu w ogóle nie ma policji?

- Faktycznie - odpowiadam zdumiony - Chyba tylko raz ją widziałem przez tych kilka dni.

- A ja trzy razy, tylko że my mieszkamy tu prawie pół roku.

I opowiada, jak to przez tydzień z czołówek miejscowych gazet nie schodził temat potrącenia przez nieostrożnego kierowcę dwójki rowerzystów. Nic im się takiego nie stało, parę złamań czy potłuczeń, ale ludzie żyli tym w taki sposób, jakby popełniono jakąś zbrodnię.

- W tym kraju rowerzysta jest świętą krową i jeśli już masz w kogoś wjechać, to lepiej wjedź w drzewo, w pieszego albo w innych samochód, w przeciwnym razie spodziewaj się wielkich kłopotów.

Dochodzi północ, gdy docieramy w końcu na miejsce. Okolica jest bardzo ładna, wszędzie dużo skwerów i placów zabaw, a blok, w którym mieszkają to niski, czterokondygnacyjny budynek z czerwoną dachówką. Wdrapujemy się na ostatnie piętro.

- Pewnie jesteś głodny, co? Marta zaraz coś przygotuje, a ja trochę tu posprzątam, bo wstyd przyjmować gości w takim bałaganie.

Nie wiem, o jakim bałaganie on mówi, dawno nie widziałem tak czystego mieszkania. Jeśli tutaj rzeczywiście jest brudno, to ciekawe, co by powiedział po wizycie w domu Willego. Po posiłku rozmawiamy jeszcze chwilę, ale niezbyt długo, bo wszyscy czujemy się tak zmęczeni mijającym dniem, że najchętniej zasnęlibyśmy już w tym pociągu. Przygotowują dla mnie kanapę.

I kiedy okryty ciepłą kołdrą, wtulam swój policzek w ogromną puchową poduszkę, z sypialni wychyla się nagle Przemka głowa i mówi:

- Ta sofa nie jest za wygodna, jeśli byś chciał, mamy tu jeszcze taki miękki materac za łóżkiem.

- Nie nie, dobrze mi tu, naprawdę, nie trzeba.

Niewygodna sofa? Gdyby nie oni, spałbym teraz na dworcu.