Dzień 23. Obietnica

Zachodnia Norwegia, wyspa Vestre Bokn. Sobota, 2 sierpnia, godz. 18:07

Droga wydaje się nie mieć końca.Jak długo trwa już ten marsz - godzinę, dwie? - nie jestem pewien, dla mnie trwa tyle, co cała wieczność. Z coraz większą trudnością stawiam kolejne kroki, pot spływa po mnie strumieniami, wlewając się do oczu i ust, a przecinająca skroń wzdłuż żyła nabrzmiewa gwałtownie od pulsującej w niej krwi. Naprawdę jestem wykończony.

Sam nie wiem, skąd ten nagły kryzys fizyczny, bywało już przecież dużo gorzej i to wiele razy, skąd więc teraz te wszystkie problemy? Przystaję na chwilę, by złapać oddech. Nie mam z sobą nic do jedzenia, zupełnie nic, woda też niedawno się skończyła i ten brak możliwości jakiegokolwiek orzeźwienia jeszcze bardziej mnie pogrąża.

Podnoszę z ziemi pustą puszkę po coca coli i przyglądam się jej badawczo. Nieuszkodzona, dostałbym za nią jedną koronę. Jedna korona to może nic, ale jeszcze kilka takich puszek znalezionych po drodze i uzbiera się całkiem niezła sumka. Gdybym tylko miał trochę więcej miejsca w plecaku.

Matko! Co ja gadam?! Czy aż tak muszę się upadlać? Wyrzucam ten kawałek aluminium jak najdalej od siebie. Sam nie wiem, co się ze mną dzieje. Jest już naprawdę tak źle? Przecież mam jeszcze w portfelu te 65 koron, na dwa dni na pewno wystarczy, dopiero później będę się martwił, co dalej.

Zresztą, po co mi pieniądze, tu na odludziu, z dala od zabudowań? Sytuacja wydaje się wręcz zabawna– oto wędruję po norweskich pustkowiach, bardzo pięknych skądinąd, w kieszeni szeleści kilka monet, za które mógłbym sobie sprawić dobrą kolację, a tymczasem ja niemal skręcam się z głodu i pragnienia. Jak widać są jeszcze na tym świecie takie miejsca, w których pieniądz staje się bezwartościowym kawałkiem miedzi lub papieru.

Pojawiają się w końcu pierwsze domostwa, a razem z nimi nadzieja na przegryzienie czegoś konkretnego lub chociaż zwilżenie warg łykiem wody. Niestety pech chce, że jak okiem sięgnąć, nigdzie żywej duszy, wszyscy pozamykali się w swoich drewnianych chatkach. Co robić? Jestem tak zdesperowany i tak wycieńczony, że gotów jestem zaproponować kupno bochenka chleba lub butelki wody z kranu każdemu, kogo uda mi się spotkać. Nawet za te 65 koron.

Nagle dostrzegam czyjąś sylwetkę w oddali, jakaś starsza pani podlewająca trawę w ogródku. Jestem uratowany! Stąpam ochoczo w jej stronę, nawet uśmiecham się i wzdycham z ulgą, lecz dokładnie w chwili, w której zbliżam się do jej płotu, ona znika we wnętrzu swojego domu i zamyka za sobą drzwi. Ja chyba zwariuję!

Może i mógłbym zawołać za nią, albo użyć dzwonka, niestety mam takie wewnętrzne przekonanie, że to byłoby upokarzaniem się, pewnie niesłuszne, ale nie potrafię w sobie zwalczyć tego wstydu. Tak na dobrą sprawę, to czym różni się nagabywanie ludzi od nagabywania ich z uprzednim zapukaniem do ich drzwi? Pewnie niczym, ale ja naprawdę nie umiem tego sam sobie racjonalnie wytłumaczyć.

Wspinam się z powrotem na górę, ku szosie i wchodzę na wielki most łączący dwie wyspy – tę, którą właśnie przeszedłem i tę, którą będę musiał pokonać w następnej kolejności.

- Boże Wszechmogący, wiem, że nie obarczysz mnie nigdy ciężarem, którego nie byłbym w stanie unieść, ale ja już naprawdę nie mogę. Ledwo chodzę, nie mam co jeść ani pić, zbliża się noc, a ja nie mam namiotu, tylko Ty jeden wiesz, gdzie teraz jest Marcin. Ufam Ci, zrób coś proszę, cokolwiek.

I po chwili namysłu dodaję:

- Jeśli mnie z tego wyciągniesz, opowiem wszystkim, co dla mnie robiłeś, jak się o mnie troszczyłeś. Jeśli zechcesz, napiszę książkę. Obiecuję Ci to, słyszysz? Przysięgam!

Wpierw szepczę, lecz ostatnie słowa wypowiadam na głos, by mieć pewność, że zostaną dobrze zrozumiane. Odpowiada mi głucha cisza, zmącona po chwili rykiem silnika przejeżdżającego, kolejnego już, sznura samochodów.

I oto po drugiej stronie mostu, na przeciwległym brzegu, natrafiam na przystanek autobusowy z szeroką zatoczką, tuż za ostrym zakrętem w lewo. Wszyscy będą tu zwalniać, idealne miejsce do łapania. W dodatku przystanek jest zadaszony, przez co w razie deszczu, mogę się pod nim schronić, a kto wie – może i przenocować. Od razu poprawia mi się humor. Dzięki Ci Ojcze.

Gdy docieram na miejsce, własnym oczom nie wierzę – w odległości około stu metrów widzę duży, pięknie podświetlony krzyż na fasadzie jednego z budynków, nie na dachu, ale na jednej ścianie właśnie, co zaskakuje mnie tym bardziej. Skąd się tu tak nagle wziął? To nie kościół ani inna świątynia, to zbyt mały budynek, by mógł nimi być. Prawdziwy cud!

Ten krzyż wystarcza mi za chleb i wodę, czuję się dużo lepiej.

Po dwudziestu minutach pojawia się kolejna kawalkada pojazdów wyjeżdżających z promu, robię, co mogę, by zwrócić na siebie ich uwagę, jednak nic z tego. Na samym końcu wlecze się srebrna cysterna mojej ulubionej norweskiej firmy – TineMilk. Tyle razy piłem ich mleko, że teraz aż nie mogę powstrzymać uśmiechu na jej widok.

Zwalnia, zatrzymuje się!

- Wsiadaj chłopie, bo zmarzniesz.

- Nie mogę uwierzyć, że pan się zatrzymał. Z nieba mi pan spada.

Gdy opowiadam szybko kierowcy, skąd się tu wziąłem, odpowiada:

- Masz dzisiaj wielkie szczęście. Zabieram cię zaraz do restauracji, bo pewnie jesteś głodny, potem zostawię ci moje mieszkanie na noc, a jutro funduję ci bilet autobusowy do Bergen. Tylko bez gadania, już postanowiłem.